Το νερό είναι ένας μοναδικός φυσικός πόρος και είναι απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση του ανθρώπου και των άλλων οργανισμών. Είναι γνωστό, ότι για τον ανθρώπινο οργανισμό είναι η δεύτερη πιο σημαντική ουσία, μετά το οξυγόνο. Άλλωστε, το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά τα 2/3 από νερό. Αποτελεί, επίσης, ζωτικό πόρο για τα οικοσυστήματα και καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπινου πληθυσμού.
Η σημαντικότητα του νερού αναφορικά με τη διατήρηση των οικοσυστημάτων και γενικότερα με τη συνέχιση της ζωής στον πλανήτη έγκειται στο γεγονός, ότι, παρόλο που συγκαταλέγεται στους ανανεώσιμους διαθέσιμους πόρους, στην πραγματικότητα δεν είναι ανεξάντλητος. Καθώς αποτελεί το κλειδί για την ανάπτυξη της γεωργίας, της αλιείας, της παραγωγής ενέργειας, της βιομηχανίας, του εμπορίου και του τουρισμού, όπως επίσης και για τη δημιουργία των σημαντικότερων στοιχείων του περιβάλλοντος, η προστασία του, τόσο από την αλόγιστη χρήση του, όσο και από τη ρύπανσή του απασχόλησε έντονα περιβαλλοντικές και κοινωνικές οργανώσεις, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Έτσι, και παρά την αντιμετώπιση του νερού ως προϊόν με οικονομική αξία, η σύγχρονη διεθνής νομοθεσία αναφέρει ότι: «Το ύδωρ αποτελεί κληρονομιά που πρέπει να προστατεύεται και να τυγχάνει κατάλληλης μεταχείρισης» (Κοινοτική Οδηγία Πλαίσιο για το νερό, 2000/60/ΕΕ), ενώ το «ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό» έχει κατοχυρωθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αλλά και τα Ηνωμένα Έθνη. Ας μην ξεχνάμε επίσης, τις αναφορές της Διάσκεψης του Ρίο, 1992 (Agenta 21), ότι το νερό είναι απαραίτητο σε όλες τις πτυχές της ζωής και ότι η παροχή νερού καλής ποιότητας στο σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη πρέπει να αποτελεί στόχο όλων των κρατών – μερών που συνυπόγραψαν το κείμενο της Διάσκεψης.
Καθώς η ζωή χωρίς νερό είναι αδύνατη, είναι αναμενόμενη η ταύτιση της εξέλιξης της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, όπως άλλωστε και της ίδιας της ζωής του πλανήτη μας, με αυτό. Από τα προϊστορικά ακόμα χρόνια το νερό αποτέλεσε σημείο εκκίνησης και πολιτισμικής αναφοράς˙ οι πρώτοι ανθρώπινοι οικισμοί γεννήθηκαν γύρω από λίμνες ή στις όχθες μεγάλων ποταμών, ενώ οι μεγάλοι πολιτισμοί της αρχαιότητας αναπτύχθηκαν σε περιοχές με κύριο χαρακτηριστικό τα υψηλά ποσοστά βροχοπτώσεων. Η εξήγηση της σύνδεσης του νερού με την ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού είναι απλή˙ το νερό δίνει ζωή, ευνοεί την καλλιέργεια τροφής, επιτρέπει τη μεταφορά αγαθών και την ανάπτυξη του εμπορίου και μαζί με αυτά, αναπτύσσει τη συνεργασία των λαών μέσω της ανταλλαγής πολιτιστικών στοιχείων.
Στις μέρες μας το νερό αποτελεί ακόμη πιο σημαντικό στοιχείο για τη διατήρηση της ζωής και του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς τόσο η κλιματική αλλαγή όσο και οι παρεμβάσεις του ανθρώπου στα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά του (ρύπανση και υπεράντληση) καθιστά τη χρήση του νερού επικίνδυνη, περιορίζοντας τις πηγές πόσιμου νερού. Η διατήρηση της καλής ποιότητας των υδατικών πόρων, λοιπόν, αποτελεί κοινό στόχο των χωρών σε παγκόσμιο επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό της προστασίας του νερού δημιουργήθηκαν και οι αξίες της συνεργασίας των λαών για διαχείριση των κοινών υδατικών πόρων σε διασυνοριακές περιοχές. Η συνεργασία αυτή αποτελεί εξάλλου τη νέα ελπίδα για τη βελτίωση των περιβαλλοντικών δεδομένων των κοινών υδατικών πόρων και την ανάδειξή τους ως τόπους διασύνδεσης αφενός των περιβαλλοντικών στοιχείων τους και αφετέρου των πολιτιστικών στοιχείων των χωρών.